Byron Bay vuurtoren wandeling en Mount Warning

Ik reageer er steeds niet apart op maar vind het heel leuk de reacties van iedereen te lezen!! Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes! 

16 februari 
Vandaag vanaf de camping even dichterbij Byron Bay gereden en vanaf daar wilde we naar de vuurtoren lopen. Een vriendin van mij die hier wat jaar geleden is geweest heeft me de vuurtoren als tip meegegeven. Uiteindelijk kwamen we een paaltje tegen die een wat mooiere route aangaf dan we tot nu toe aan het lopen waren -voornamelijk langs autowegen met bomen links naast ons in plaats van het zicht op het prachtige strand daarachter- en we zijn hem gevolgd. Het was inderdaad en stuk mooier vanaf daar waar we wel uitzicht hadden op het strand en de zee. Het was heet weer en na wat trappen omhoog hebben we een kleine pauze genomen om nog wat in te smeren en wat te drinken. We zijn de route weer gaan volgen en zagen de vuurtoren in de verre verte eindelijk. Dat was nog wel een stukje lopen, en ook nog best wel een groot stuk omhoog. Met opgeheven hoofd zijn we verder gelopen maar het was wel afzien. Zijn we vijf trappen omhoog gegaan moesten we er weer drie omlaag, daarna weer een stuk of zes omhoog en zo ging het maar door. Het stopte maar niet. Uiteindelijk bij een uitzichtpunt aangekomen, dit was het meest oostelijke punt van Australië. We hebben er de eerste tien minuten niet zo van kunnen genieten en eerst even op een bankje rustig een appeltje gegeten. Nadat we een beetje bijgekomen waren zijn we naar de eindeloze zee gaan staren. Daar hebben we onze eerste dolfijnen in gespot! Een groepje dolfijnen zelfs, maar het was wel ver. Dat was wel een geluksmomentje na al die trappen. Toch maar weer verder gelopen naar de vuurtoren, nog een paaaar trappen omhoog en nog wat en we hebben het gehaald. Nog meer dolfijnen gezien en een paar schildpadden die even boven kwamen. Naima ging voor een mooie foto de laatste trap weer naar beneden en ik bleef boven omdat mijn benen dat graag wilden. Ik vertelde een nog niets vermoedende mevrouw die naast me stond dat er dolfijnen te zien waren op het platform beneden, ze vroeg zich af waarom ik daar dan niet stond. Ik heb haar verteld waarom en ben flink uitgelachen. Zij was hier met haar echtgenoot met de auto gekomen vanaf de andere kant, want dat was ook mogelijk.... Dat had ik even gemist bij de tip van mijn vriendin. Ze hebben ons aangeboden ons naar beneden mee te willen nemen en we hebben dat met beide benen aangenomen. Heerlijk achterin gezeten en in het autootje even gekletst: het was een Australisch stel van een jaar of 60 die echt heel schattig met elkaar waren. Kwamen vanuit Victoria en deden om de paar weken een zes-daagse vakantie met elkaar, en nu dus in Byron. We werden bij onze auto afgezet en zijn direct naar het strand gegaan. Daar lagen Bonnie Sabrina en Tesla al de hele dag weg te fikken. We zijn ernaast gaan liggen en heb geprobeerd wat te slapen maar dat lukte me niet. Sabrina heeft gisternacht dus een berichtje gestuurd dat zij wel de eventuele nachtwandeling op de berg met mij zou willen doen. Ik heb het haar vandaag nog eens gevraagd en ze was er nog steeds voor in en Bonnie ook. Naima twijfelde nu ook weer of ze toch wel meewilde. We zijn na het strand naar een andere tip van mijn vriendin gelopen: een heel goed Aziatisch restaurantje. Omdat het restaurant -sinds toen zij hier was- verhuist is, werd het even zoeken maar vrij snel hadden we hem gevonden. Heel erg lekker gezeten en gegeten (thanks Marie!). Bonnie en Sabrina nog even gesproken en die wisten het nu wel zeker, we gaan die berg beklimmen. Naima was de enige die nog twijfelde vanwege beestjes en het donker. Na lang getwijfel is de knoop uiteindelijk doorgehakt: "Ik dénk dat ik het niet ga doen. - Maar weet je het zeker Naim? - Ja ik denk dat ik het niet ga doen." Naima is met onze auto naar de camping van de vorige avond gegaan en ik ben achterin bij Bonnie en Sabrina gestapt. Om
01:00 is Sabrina gaan rijden.  Na de laatste afslag kwamen er allemaal kleine lichte/witte kikkertjes voor de auto springen, stuk of 10, elke twee meter kwam er weer eentje. Dit bleken geen kikkertjes te zijn, maar witte springende spinnen. Oh god, ik heb het niet zo eng als Naima maar dit is echt niet chill. Als die er net zoveel zijn op het bergpad dan ben ik weg hier. Rond 02:30 zijn we bij de parkeerplek van Mount Warning aangekomen. De spinnen waren er niet meer gelukkig. Allemaal de kleding goed dichtgemaakt, insectenspray over alles heen gespoten, lampjes om ons hoofd gebonden en we zijn 03:00 gaan lopen. Ik liep voorop en zo ongeveer meteen in een spinnenweb. Vervolgens een tak gepakt en die de hele 4,4 km naar boven voor me uitgezwaaid als een soort toverstaf: aan het einde was er een begin van een suikerspin gemaakt... Het enige wat we konden zien was een klein verlicht rondje voor je. Het was echt zo spannend en cool. Op het begin waren er vooral hoge lange best steile trappen en was best even zwaar. We hadden afgesproken het heel rustig aan te doen zodat we niet helemaal dood zouden gaan. Na de trappen was een iets plattere weg met om de paar meter een tree. Het was begonnen met regenen maar dat was echt heerlijk voor wat afkoeling: we waren toch al zeiknat. Op 1/3 begon het pad te veranderen en moesten we op keitjes lopen, elke keer goed uitkiezen waar je je voet kon zetten. We zijn door watervalletjes en ondiepe strominkjes moeten lopen. Ik voelde me zo avonturistisch! Het was aldoor heel duidelijk wat het pad was omdat je anders ofwel een onmogelijke klim moest maken ofwel van een cliff(je) af moest glijden. We waren bij het derde bordje aangekomen die de laatste 400 meter inluidde. Dit was onmenselijk stijl maar te doen omdat er een ijzeren kabel naast geplaatst was waar je je aan kon optrekken. Het was zo vreselijk steil. Dit was het allerleukste stukje: ik ben de hele klim geen een keer buiten adem geraakt, ik weet ook niet hoe? Het enige nadeel was mijn hoogtevrees, in het donker deze steile rotsen opklimmen was super gaaf, maar straks als we naar beneden moeten is het licht..
Onderweg een paar dieren gezien: possums, torren, toch nog vier zwart gele rare springende spinnen met kakkerlaklijfjes gezien, twee zeer goed gecamoufleerde salamanders: de staart van dit beestje was exact een dor boomblaadje, een hele dikke pad en dat was het denk ik wel. 
We zijn eindelijk boven aangekomen en hebben er de aangegeven 2,5 uur ongeveer over gedaan. Klein windje boven langs het platform was eerst hele lekkere afkoeling. We zijn 05:30 boven aangekomen en na een kwartier was het niet zo warm meer maar bokkoud! Rondjes gelopen op platform om warm te blijven maar na ons kwamen er nog iets van 10 beklimmers waardoor het er een beetje te druk voor werd. 6:00 zagen we de lucht al licht gekleurd worden, was echt heel mooi om te zien: uitzicht over bergen met in het midden van het uitzicht een strook grijze wolken. 6:15 was het ons al duidelijk dat die grijze wolk wel erg snel onze kant op kwam.. 6:30 was er mist mist mist. We hebben nog een halfuur gewacht om te kijken of het nog zou overwaaien maar dat was niet het geval. We zijn aan de daling begonnen. Ik ben gewoon het eerste stuk achterstevoren gaan lopen en dat ging best oke. Na die steile daling werd het afschuwelijk, onze benen waren heel koud geworden en al stijf (ik waarschijnlijk ook door die vuurtoren loop eerder die dag). Elke stap deed zeer en je moest echt goed elk steentje uitkiezen waarop je goed kon staan, en niet zou uitglijden. Een paar keer gevallen maar na een hele lange pijnlijke daling van dezelfde 2,5 uur waren we eindelijk beneden en zijn we terug gereden naar Byron Bay.