I'm so sorry police officer Dana & het verhaal van de lege volle tank

31 maart
Vandaag zijn we van de camping afgegaan en hebben Ciara opgehaald. Op de planning stond om van Adelaide naar Port Fairy te rijden en dan morgen beginnen aan de Great Ocean Road. Ciara was afgezet in het centrum en daar zouden wij haar wel even ophalen.. Het was verschrikkelijk, zoals al gezegd, het verkeer in Adelaide centrum is echt heel erg slecht geregeld. We reden op een weg en moesten volgens onze route rechtsaf. Maar Adelaide had besloten dat dat niet ging gebeuren. Overal stond het bordje dat er niet rechtsaf geslagen ging worden. Dus maar linksaf gegaan een grote ronde om een blok gereden en we mochten eindelijk eindigen aan de rechterkant van de eerste weg. Maar toen mochten we wéér niet afslaan haha. Een klein beetje illegaal gedaan en drie kwartier later stopte we midden op de weg toen we Ciara zagen en die rende snel de auto in. Nu hadden we eerst koffie nodig, dit was hectisch. Even bijgekletst met Ciara over haar verblijf in Adelaide. Onderweg hadden we besloten dat het een beter idee was om - ipv aan de kust - een gratis camping op te zoeken naast 'The Grampians' een national park landinwaarts van de Great Ocean Road. We wilde er allemaal sowieso heen en het lag nu meer op de route dan als we eerst aan de kust zouden beginnen. Even langs de weg wat broodjes met gebakken eitjes gegeten. Verder gereden onder het genot van nogmaals The Name Game... Ik was echt stukke beter omdat ik veel namen van de vorige keer had onthouden. Een Engelse vorm van 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' gespeeld: 'I spy, with my little eye, something beginning with the letter ...'. Tijdens dit spel kwam er opeens een auto met zwaailichten achter me rijden. Ik keek nog een paar keer, want nee, of toch wel, is dit een Australische politie auto? Vervolgens verzekerde Naim me ervan dat dit een 'rally' auto was met lichten. Een paar seconden later vonden we dat allebei toch niet zo logisch meer... én zagen dat er police op de voorkant was geschreven. Hij zal er wel langs willen maar ik kon niet echt aan de kant. Toch maar wat meer naar links gaan rijden maar hij kon me nog niet passeren.. Toen zag ik een bord voorbij komen waarop stond dat de inhaalstrook nog maar 300 meter van ons verwijdert was. Dan kan hij me daar gelukkig makkelijk inhalen dus ik doe me best nu ook niet meer. Eenmaal op de linkerbaan van de inhaalstrook haalde hij me nog steeds niet in.. Moet hij mij dan hebben?! Na de inhaalstrook links aan de weg tot stilstand gekomen en jahoor, de politieauto parkeerde ook achter ons. Ik draaide me raampje open en een vrouwelijke politieagente kwam naar onze auto toe lopen. Er kwam net geen stoom uit haar oren maar ze was pretty pissed-off!! "WHY DIDN'T YOU STOP?! I'VE BEEN FOLLOWING YOU FOR 2 KILOMETERS NOW!" "Ehm I'm sorry in Holland when they want you to pull over there's this light that says 'stop police' I thought you just wanted to pass". Verkeerde antwoord. "NO I DIDN'T WANTED TO PASS YOU OTHERWISE I WOULD'VE DONE THAT, YOU'RE IN AUSTRALIA NOW, AND IN VICTORIA THAT'S A DIFFERENT STATE AND IF YOU ARE DRIVING THERE YOU SHOULD LEARN THE LAW, THERE IS NO 'STOP POLICE' SIGN HERE!". Ze ging goed tekeer, mijn god. Ik heb mijn puppy ogen opgezet en mij honderd keer verontschuldigd. Ze wilde weten waar we woonde, nergens we reizen hier rond, van wie is de auto dan, van mij, dan moet de auto aan een adres gekoppeld zijn waar is dat dan (allemaal op schreeuw niveau maar ik bespaar de blokletters even) ik legde haar uit dat Australian Backpackers een organisatie is gevestigd in Sydney en dat die mijn post doorsturen. Dit was allemaal wat vreemd voor de (iets wat overspannen) politie agente. Ik moest meteen mijn paspoort en rijbewijs geven NOW. Ik moest blazen. Ze zou me wel een boete kunnen geven voor het niet opvolgen van een stopteken.(wélk stopteken?! hoe moet je het verschil tussen inhalen en stoppen dan weten?! ik hield wijselijk mijn mond) Ciara daarentegen dacht dat het beter zou zijn om uit het niets op te merken dat we haar sirenes helemaal niet gehoord hadden. Hierop volgde nog een stroom aan schreeuwende woorden die iets zeiden dat dat echt belachelijk was en niet mogelijk. Ze zag me ook vaak genoeg in mijn spiegel kijken dus ik had het gewoon moeten weten.. Ze ging naar haar eigen auto en belde daar met een collega, waarschijnlijk om te controleren of er open boetes op deze auto of mijn naam stonden. Ik denk dat we waren geslaagd want ik kreeg alles weer terug en ze vertelde me dat ik mijn lesje nu wel geleerd zou moeten hebben. Ik denk dat ze haar autoriteit niet vaak genoeg kan gebruiken maar zo gaat de Nederlandse politie gelukkig niet met mensen om. Dit was echt absurd. Ze heeft letterlijk alles geschreeuwd. Er volgde in onze auto (nu ze weg was, natuurlijk) allerlei stoere opmerkingen die we hadden kunnen zeggen: "sorry dat ik niet stopte maar ik zag je niet want we waren I spy aan het spelen" Naim was haar vooral haar frustraties aan het weg schelden "fat dirty pig!". We hebben haar de naam Dana gegeven, afgestamd van Daniël. Een paar kilometer verder ging onze sigaretten oplader stuk, ik zweer het, we zijn vervloekt! Dit betekend dat we helemaal niks meer kunnen opladen wanneer we in de auto zitten of op een gratis camping, dus zo ongeveer gelijk aan nooit. Helemaal shit.
Ik kreeg even later een mail binnen van Australian Backpackers met mijn ingescande post van de NRMA; in deze brief stond dat onze auto verzekerd was bij de Green Slip door de vorige eigenaar en deze verliep bijna dus ik moest hem verlengen, dit zou mij $870 kosten..... Ik nam aan dat het reclame was op een rare manier aangegeven zodat mensen denken dat ze bij deze verzekering moeten blijven en dit bedrag moeten betalen. Voor mijn eigen rust heb ik er toch even achteraan gebeld. Ik kreeg een meneer aan de telefoon die het even goed had uitgelegd: "Nee dit is geen reclame, dit is een verplichte verzekering in NSW, als je deze niet betaald mag je niet in je auto rijden." Dat is even goed nieuws! NOT! Ik legde hem uit dat ik al een eigen verzekering op deze auto had, vrij vertaald is dat een WA verzekering. Hij legde het nog een keer uit, dit was geen WA verzekering maar een verplichte verzekering naast de registratie van je auto, je kunt hier niet onderuit komen dit moet je toch echt betalen. Het zweet brak me uit. Ik zag dat de einddatum van de vorige verzekering op 1 mei zou eindigen, ik vertelde de meneer aan de telefoon dat ik dan alweer terug in Nederland zou zijn. Toen moest hij lachen en zei hij: dan moet je het lekker laten zitten en is dat een zorg voor de volgende eigenaar en begon me allerlei geïnteresseerde vragen te stellen over of ik een beetje aan het genieten was van mijn reis. Een last van $870 viel van mijn schouders en ik was blij! Totdat ik ophing en me besefte dat wanneer we de auto particulier verkopen, we de kopers hier dus niks over gaan vermelden en ze echt heftig aan het naaien zijn, dat voelt niet goed. Dat zien we dan wel weer.
Het laatste stuk naar de camping was dirtroad en ik moest plassen. Het hobbelde lekker en dat voelde top haha. Het was een weg van ongeveer zes kilometer en er waren de eerste kilometer al drie Walibi's snel voor onze auto overgestoken, nee we hebben ze dit keer niet geraakt maar dat kwam alleen omdat we hierdoor gedwongen werden om 20 km/u te rijden, echt genieten met een volle blaas. De camping zag er echt heel leuk uit: midden in het (dinosauriër) bos een grote open plek met hier en daar een boom. Er stonden verschillende stalen vuurplaatsen in de grond waar je eigen vuur kon maken. We zijn er naast eentje geparkeerd en Ciara zette haar tent naast onze auto. Naim was helemaal enthousiast geworden van het idee haar eigen vuur te maken en we zijn hout gaan zoeken. Ciara had verderop in het bos een grote stronk gevonden en Naima is met haar meegegaan om hem naar ons toe te tillen. Ze bleven lang weg en kwamen na een tijdje beide met lege handen, en een sterke buurman met de hele stronk in zijn armen aanlopen. Hij zag ze wat eerder stuntelen, slepen of toch weer tillen, en had aangeboden om het voor ze te dragen. Dat mocht wel van ze en ze hebben hem naar onze vuurplaats geleid. Buren van de andere kant kwamen naar ons toelopen en nodigde ons uit om bij hun vuur aan te sluiten. "Maar ik wil mijn eigen vuur maken!" Ik ben naar de buren gelopen om te zeggen dat we eerst even gingen koken en mijn vriendin heel graag haar eigen vuur wilde maken en we later op de avond wel bij hun zouden aansluiten. We hadden vandaag helemaal vlees op het menu! Wraps met gehakt en groenten. Na het eten zijn we even bij ons vuur gaan zitten met een kopje thee én marshmallows! Die prikte we aan gevonden dunne takjes. Wat een traktatie. Na de thee zijn we van ons geweldige vuur naar het vuur van de Duitse buren gegaan en daar nog een uurtje gezellig bij gezeten. Niemand is deze avond koud geweest maar toch kon ik deze nacht slecht in slaap komen. 

1 april
We hadden afgesproken dat we de wekker om 6:30 zouden zetten en Niem en ik werden allebei om 8:00 wakker. Ciara was al even wakker en had ons ontbijt gemaakt terwijl wij ons snel klaarmaakte. We hadden geen bereik en geen batterij meer dus we moesten op de ouderwetse manier onze weg terug vinden. We wilde naar de ingang van het national park The Grampions zodat we naar het informatiecenter konden gaan. We waren aan het rijden en de bordjes werden al algemener en vager. We zagen een paar kilometer verwijdert van onze camping (en geen idee of we goed aan het rijden waren) een meneer buiten zijn huis staan en Ciara is even zijn pad opgerend om te vragen of we wel in de goede richting aan het rijden waren. Dat was wel het geval maar we hadden wel een omweg gekozen. Dat vonden we niet zo erg want het was een hele mooie weg door het bos heen, met soms een mooi uitzicht. We zijn onderweg ook nog twee wilde emoe's tegengekomen maar toen we de auto uitstapte om ze wat beter te bekijken rende ze beide snel diep het bos in. We hadden een afslag genomen waar een 'i' (informatiecenter) bordje stond maar dat bleek niet meer te zijn dan een plattegrond en wat uitleg en tips op een groot toeristenbord. We hadden op onze planning al wat hoogtepunten van dit park gezet en zijn die gewoon gaan doen. Onze eerste stop was de McKenzie falls. We hadden op Fraser Island een zeer goed gevoel over gehouden aan het McKenzie Lake dus waren erg benieuwd wat deze meneer hier nog voor moois had gemaakt;). Het viel weer niet tegen! Het was een hele mooie lange waterval waarlangs je aan de zijkant met een lange stenen trap naar beneden kon lopen om het van de voet te kunnen bekijken. Geweldig mooi. En toen moesten we weer omhoog... Ik hou van doorstappen ik hou niet van slenteren en langzaam lopen. Dus ik had de pas erin, ik dacht dan zijn we er eerder vanaf. Ik ging bijna dood, het waren niet eens me benen die het niet aankonden maar me longen. Ze deden echt gewoon pijn toen ik boven stond uit te hijgen. Dat is geen goed teken, misschien moet ik toch ietsiepietsie meer sporten... Gelukkig had Niem het ook zwaar en deed het bij haar ook zeer anders had ik me zwaar zorgen gemaakt, nu maar een beetje. De volgende stop waren The Balconies. Ik had zo erg gehoopt voor een lookout zonder trap dat me wens was waar gekomen, de trap was er nooit geweest of net snel weggepoeft. We hoefde alleen maar een plat kilometertje heen en weer te lopen. Het was een lookout over een heel stuk land met bergen een dal, en aan onze linkerhand stond een rots met een uitstekende onderlip (ik kan het niet beter uitleggen dan dit sorry). Een mooie rots in ieder geval. 'Het balkon' even van het uitzicht genoten en daarna het lekkere platte stuk weer terug gelopen. Ik was weer een beetje bijgekomen en begon wel trek te krijgen. We zijn naar Hells Gap gereden, een plaatsje in het national park en daar hebben we in een grote speeltuin geluncht. Daar kregen we voor het eerst een reactie op onze te koop staande auto. Het waren twee Nederlandse reizigers die ook met Australian Backpackers waren gekomen, Niels (die daar op het kantoor werkt) heeft onze auto heel lief aangeraden en ze hebben gereageerd. Eenmaal aan de telefoon vertelde hij me dat hij al meerdere auto's voor een stuk minder geld (rond de $2000) had gevonden dus toch geen interesse meer had. Het is echt het laag seizoen om je backpacker auto nu te verkopen en ze staan er inderdaad een stuk goedkoper op dan toen wij ze kochten. Maar wij hebben de garantie van de buyback die al $2680 is dus dat bedrag zou voor ons veel te laag zijn. We zijn na de lunch een stukje terug gereden naar Wonderland, vanaf daar konden we de bekende Pinnacles Walk doen. Ik wilde graag eerst beginnen met de kleinere wandeling van 40 minuten die door 'the grand canyon' ging (nee ik was niet inene in Amerika). We zijn er doorheen gerend met Ciara voorop, na 10 minuten stonden we weer boven en ik was alweer lekker moe. Ik heb toen besloten de twee uur durende wandeling helemaal naar de top van de bergen (de bekende Pinnacles Walk) niet te doen. Ik weet het, zwak zwak zwak. Ik wist gewoon zeker dat ik er geen enkel plezier uit ging halen en dat is wel wat ik hier probeer te doen, plezierig zijn en het plezierig hebben. Dus ik ben terug gaan lopen naar de carpark en heb daar in de auto lekker een beetje in me boekje gelezen en daarna een klein dutje gedaan. Wakker geschrokken twee uur later toen de meiden terug kwamen van hun wandeling en de toeter van onze auto even gingen testen. Het was een mooie tocht maar zwaar en ze waren het er met zijn tweeën overheen gekomen dat ik de juiste keuze had gemaakt om niet mee te gaan, dat is fijn. De tocht richting de kust ging beginnen. Nog voor we de kust bereikt hadden moesten we tanken en dat hebben we in een random plek gedaan. Naima had hem volgegooid en ik ging naar binnen om te betalen, we reden weg en Niem zegt na een paar meter "er is niks bijgekomen" en rijdt weer terug. Even gediscussieerd of het überhaupt mogelijk was dat er geen benzine uit een tankslang zou komen en hij wel zou tellen dat je $65 moest betalen maar onze meter gaf toch echt aan dat er niks bij was gekomen. Niem is verhaal gaan halen bij de mevrouw van het tankstation en die vertelde haar dat er niks anders dan benzine uit die slangen komt en we even verder moeten rijden en dat hij het uiteindelijk wel zal gaan doen. We zijn weer weggereden maar de meiden hadden er een slecht gevoel bij. Nog een keer terug om te kijken of hij dan echt wel vol zit. Misschien is hij te vroeg geklikt en kan er nog een halve tank bij? Maar nee hij stopte na een liter al en ik ben weer naar binnen gegaan om te betalen. De mevrouw vroeg me wat er aan de hand was en ik had geen idee. Ik ging even lekker klagen over alles wat er al stuk was gegaan en op het moment stuk was (lader) en een meneer in het tankstation vertelde me dat dit wel eens aan een 'fuse' zou kunnen liggen. Ik wist niet wat het betekende maar ik wist wel dat als ik het zou vertalen ik het nog steeds niet zou begrijpen dus heb hem gevraagd of hij dat voor ons zou kunnen controleren. Dat kon hij wel. Ik nam hem vol goede hoop mee terug naar onze auto maar nadat hij onder de kap had gekeken en ons autoboekje even had doorgebladerd (hij had nog nooit een Commodore gereden) moest hij toch toegeven dat hij er niet achter ging komen. Dat is jammer maar lief dat hij het wilde proberen! We zijn weer verder gereden met nog steeds een kwart volle tank volgens het dashboard. Na twee uur rijden is hij langzaam maar zeker naar boven gekropen en zat de tank eindelijk vol! Aangekomen in Warrnambool zijn we naar de camping gereden, de receptioniste vertelde ons de prijs van deze camping en vertelde er snel achteraan dat een straat verderop een backpackers hostel zat waarachter je ook met een auto en een tent kon staan voor veel minder geld. Ze wilde ons duidelijk niet zo graag zelf houden dus we zijn eropin gegaan en iets verder gereden. De tent in de achtertuin opgezet en in het hostelkeuken gekookt. We hebben het gegeten in een grote gezamenlijke woonkamer en tijdens het eten was er net een bandje begonnen met life muziek. Na het eten hebben we wat gekaart. Ciara had een spel uitgelegd en dit spel lijkt echt heel veel op halli galli, dus ik vond het geweldig. Daarna hebben we geprobeerd hartenjagen in het Engels uit te leggen. Het was moeilijk maar ze begon het te begrijpen. 
Lekker gepraat en na de tweede fles wijn heerlijk geslapen!